...

سخت است ز تو دوری

با این‌همه مستـــوری

جانــم بــه لبــم آمد

زین دوری و مستـوری

از حجم شعر تو به تو می آورم پناه

این چند خط را به درخواست دوست عزیزم نازنین بانو مینویسم

تقدیم نگاه زیبایش...

زلف تو مثنوی و دو چشمت رباعی‌اند

لبــهای تو قصیده‌ی ناب سنایــی‌اند

دل برده‌ای به شعر نگاهت ز من ولی

لبخندهای تو وسیله‌ی این دلربایی‌اند

فغان ز ِجهل ِ فراوان و بی نهایت ِانسان

"خلق را تقلیدشان بر باد داد – ای دو صد لعنت بر این تقلید باد"

مولوی

 

خوشا به حال ِ

درختان ِ

سوزنی برگی

که اعتقاد ندارند

به فصل های ِفراوان ؛

        همیشه سبز و بهارند

                   به اجتهاد ِ دل ِ خود ،

                                      خلاف ِ رسم ِگیاهان...

قرار ِ خواب ِتو مُشتی دیازپام ِ ده است ...

بی قرار ِ

خوابم و -

اسپرسوی ِ

اصیل ترین

قهوه های ِ آمازون هم

بی خوابم نمی کند حتی ؛

قرارمان

هنوز اگر

سر جایش باشد ،

در خوابم .

...

قرار،

اگر بیقرارت نکند

دیگر قرار نیست.

لبم از فکر ِلبت کنده شد از بس که گَزیدم

روزهای ِ پی ِ تو گشتن و

شب های ِ به گَردت نرسیدن

به تو اندیشم و دانم

که پشیمان نشوم از به تو اندیشیدن...

کنج ِدهن ِتو صنف ِقنادیهاست

وقتی از لبهات قند ِبوسه صادر می کنی

قند توی ِقهوه های  ِتلخ ِشاعر می کنی

حاج عبدالله قطعاً ورشـکسته می شود

شعبة قنادی ِ لب را که دایـر می کنی

من زائر لبهای ِتو هستم بانو

لب های تو را ز ِ شور خواهم بوسید

تا لحظه یِ "پای ِگور" خواهم بوسید

نومید نمی شوم من از بوسه یِ تو

لب گر ندهی به زور خواهم بوسید

تورا با و بی عطر ِپیراهنت دوست دارم...

تو را با غم و شادی ِدرهمت دوست دارم

و حتی تو را با"نمی مانمت"دوست دارم

به جای لب انبارهای ِ شکر داری و من ؛

تو را فارغ از بحث ِطعم ِلبت دوست دارم

نترسان مرا از نگاه ِ پر از خشم ِ چشمت

من اصلاً تو را با نگاه ِ چپت دوست دارم

تمام ِجهت های ِجغرافیایی بهانه است

تو را نازنین، من بدون ِجهت دوست دارم

بی دوست زندگانی شوقی چنان ندارد...

اسباب کشی از بلاگفا به سختی جان کندن بود، بعد از اینهمه سال خاطره دل کندن آدمو پیرتر میکنه...

اگه جونی برای نوشتن باشه و قوت به قلمم برگرده مینویسم اینجا.

 قلم را آن زبان نبود که سر عشق گوید باز

 ورای حد تقریر است شرح آرزومندی

نشان ِحال ِخراب است شعر ِاحساسی

ســـلام سوژة نابم برای ِعکاسی

تو انتهای ِخلوصی، شبیه الماسی

هوای ِشرجی چشمت مرا به دریا برد

لـب ِتو اسکلة من ، تو بندر عباسی

هزار و یک گره ِکور می زند به لبت

طناب ِلنـگر ِدل را لـبان ِوسواسی

میان ِبیم و امیدم ز شوق دیدن ِتو

شبیه ِ متن ِ وصیـت برای ِ وراثـی

به عمق بحر نگاهت نمیرسم هرگز

مگر که جامه در آرم به عزم ِغواصی

نمی شود که تو را غیر بوسه حرفی زد

تو مثل ِ برگ شقایق لطیف و حساسی

بیا بمـان که نبازم قمـار ِعمرم را

میان دست ِخرابم تو آخرین آسی