من رأی می‌دهم، پس...

من رأی می‌دهم، پس... شاید مهمترین اتفاقی که ممکنه توی یه جامعه دموکراتیک بیفته برگزاری انتخابات و رأی‌گیری باشه که واسه خودش تشریفات خاصی داره. یه نگاه گذرا به تاریخ سیاسی جهان به وضوح این نکته‌رو نشون می‌ده که اتفاقات زیادی افتاده و حتی خون افراد بیشماری ریخته شده تا ما بتونیم به این راحتی لفظ دموکراسی رو بکار ببریم و بی‌خیال یه تیکه کاعذ‌ رو به عنوان رأی توی صندوق بیاندازیم و بعدشم کلاهمون‌رو بالاتر بزاریم که آره ما خیلی کارمون درسته!!! البته قصد ندارم اینجا اندر مزایا و یا معایب این رأی دادن‌های باری بهرجهت برای شما سخن پراکنی کنم. یا این سؤال‌رو مطرح کنم که اصولاً دموکراسی واسه جوامعی مثل جامعه ما چیز مفیدی هست یا نه؟ و یا اصلاً حکومت ما یه حکومت دموکراته یا خیر؟ (که البته اگه تعداد انتخابات معیار مناسبی برای تشخیص یه جامعه دمکرات از سایر جوامع باشه، قطعاً جمهوری اسلامی دموکرات‌ترین حکومت دنیاست چرا که ما بطور نسبی سالی یه انتخابات داریم که این خودش یه رکورد جهانی محسوب میشه و تو دموکرات بودن پوز فرانسه‌رو هم زدیم!). نه، من نه تنها نمی‌خوام درباره مسائل بالا حرفی بزنم بلکه ابداً تمایلی ندارم به این مسئله که با توجه به فضای سیاسی حاکم بر کشور شرکت در انتخابات کار صحیحی هست یا خیر هم اشاره کوچکی کنم. که اونم واسه خودش کلی جای بحث داره. تو این قسمت قراره من درباره تورم صحبت کنم!، حتماً می‌گین تورم چه ربطی به انتخابات و دموکراسی و از اینجور چیزا داره که یه ساعت مارو الاف کردی؟ شایدم ربطی نداشته باشه،(که البته داره). اما اگه نداشته باشه هم چه اشکالی داره؟ بهرحال تورم هم یه مشکل بزرگه که باید بهش پرداخته بشه، مگه غیر از اینه؟ حالا بهتره بریم سراغ اصل مطلب: تورم از دیدگاه‌های متفاوتی قابل بررسیه، شاید مهمترین جنبه تورم تأثیر اون بر اقتصاد باشه که این نکته بر کسی پوشیده نیست. اما اینجا من می‌خوام به جنبه سیاسی این پدیده بپردازم. تورم تأثیرات بسزایی در تصمیم گیری‌های سیاسی داره و گاه دولتمردان را وا می‌داره تا برای جلوگیری از اثرات مخرب آن بر مسائل سیاسی دست به اقدامات مختلف بزنند، از جمله مهمترین این اقدامات می توان به تبلیغات گوناگون برای شرکت مردم ناراضی از تورم در انتخابات نام برد که تا اینجای کار تقریباً توی اکثر کشورها یکسانه، اما توی کشور ما با توجه به نوسان بیش از حد تورم و همچنین انتخابات زدگی مردم به دلیل تعدد انتخابات نیاز به ابتکارات جدیدتری هست که خوشبختانه مسئولان مملکت ما همه خلاق و باهوشن و هر روز راهکارهای جدیدی برای کشوندن مردم پای صندوق‌های رأی از خودشون درمیارن، یه روز علما فتوا می‌دن، یه روز آمریکا قراره حمله کنه(که یه وقت اگه زبونم لال این آمریکا گور به گور بشه ما از بی دشمنی میمیریم)، یه روز انرژی هسته‌ای حق مسلم ماست، یه روزم... و هزارتا راهکار جورواجور دیگه که به عقل جن هم نمیرسه و خیلیاشو هنوزم رو نکردن. مثلاً همین دو،سه سال پیش بود که چند تا از این IQها تصمیم گرفتن یه کاری بکنن که تعداد رأی دهنده‌ها یهو زیاد بشه تا علاوه بر اینکه حال آمریکارو می‌گیرن، کل نقشه های ایادی خود فروخته‌رو(اصلاح طلبان) کن فیکون کنن! بنا براین در یک اقدام ضایع سن رأی دهنده‌هارو از 18 سال به 16 سال کاهش دادن0 چند ماه بعد که دیدن حرکت قبلی خیلی بهشون حال داده سن رأی دهنده‌هارو دو باره کاهش دادن، اینبار 15 سال!!!. بیم این می‌رفت که تا چند سال آینده بچه‌های شیرخوارگاه هم ادعای رأی دادن کنن. اما دو،سه روز پیش اخبار اعلام کرد که سن قانونی برای انتخابات بعدی همون 18 ساله! این حرکتم در نوع خودش جالب و غیر قابل پیش‌بینی بود. یکی از دوستان در توجیه این حرکت می‌گفت: احتمالاً با انتخاب احمدی نژاد فهمیدن!؟ که یه آدم 15ساله نمی‌تونه بلوغ سیاسی داشته باشه، البته منم معتقدم که 15 سال سن کمی برای رأی دادنه، اما اینو دلیل تغییر عقیده علما نمی‌دونم چرا که فهمیدن اشتباهات تو قاموس حضرات نیست. اما یکی دیگه می‌گفت: احتمالاً به خاطر نارضایتی جامعه و نوسان بیش از حد تورم ترسیدن عوام به دلیل نارضایتی از این جناح به جناح رقیب رأی بدن، من البته تأثیر نوسانات تورم‌رو تو این مسئله انکار نمی‌کنم، اما معتقدم دوستم بیش از حد بدبینانه به قضیه نگاه می‌کنه!. بنظر من تورم نقش اساسی‌رو تو این ماجرا داشته اما نه اونطور که دوستم تصور می‌کنه، بلکه نوسان غیر معمول و بیش از اندازه تورم(علی‌رغم انکار گاه و بیگاه رئیس جمهور محترم!) تأثیرش‌رو نه تنها روی قیمت کالاهای اساسی بلکه روی سن رأی دهنده‌ها هم گذاشته و هی اونو بالا و پائین می‌کنه!!! یا حق.