دیگر ورق نزن، از دفتر ِدلم، برگی که نیست را

وقتی تو نیستی ؛ من فوت میکنم شمع ِ تولد ِ کیکی که نیست را      در خاطرات ِخود هی باز می کنم آن کادوی ِپر از عشقی که نیست را     انگشت میکشم بر قاب ِپنجره ، تصویر میکنم ماهی که نیست را    تو نیستی و شب ؛ باران که میزند من باز می کنم چتری که نیست را     و توی کوچه ها حس میکنم هنوز در دست های خود دستی که نیست را     طوفان ِرفتنت پرواز می دهد از صحن ِ سینه ام قلبی که نیست را   هر بیست و هشتمِ بهمن که می رسد تف می کند زمین مردی که نیست را   پ ن : امروز باید مینوشتم * خوانش شعر بزودی...